Technika laserunku różni się od innych technik malarskich tym, że:
– farba składa się jedynie z pigmentu i spoiwa,
– nie ma w sobie żadnych wypełniaczy,
– jest nakładana wieloma warstwami.
Pod farbą znajduje się „ekran”, czyli jednokolorowa podmalówka.
Światło musi się przebić przez warstwy półprzezroczystych powłok – i powrócić do widza.
Dopiero wtedy, gdy odbije się od ekranu i trafi do oka, może kokietować odbiorcę luminacją zmieszanych pigmentów. Jak witraż potrzebuje podświetlenia, żeby kolor pokazał swoje wdzięki, tak laserunek nie istnieje bez ekranu odbijającego światło.
Tadeusz Piotrowski jako najbardziej spektakularne i brawurowe przykłady laserunku pokazywał nam obrazy Rembrandta. Nieraz opowiadał, jaki był oczarowany, oglądając oryginały w muzeach. W swojej szkole starał się, abyśmy poznali warsztat mistrza i stosowali jego technikę, a przez to lepiej zrozumieli, jak działa laserunek.
Ilustruję to przykładem obrazu porzuconego na etapie „ekranu”. Nie doczeka się warstw laserunku, bo tak zdecydowałem.
